[AF][Winter Festival II] END

Story below is fictitious. We only created it just for fun.

Oz H Star #3060

*จากบลอกเก่า

Staff Checked

[ Winter Festival I : Alan Havc ]

Note D11

 

ในยามค่ำหลังผ่านเข้างานมาได้ในที่สุด เขาเริ่มต้นกวาดสายตามองรอบเพื่อค้นหาเป้าหมายที่ตามหา ขยับเสื้อสูทให้เรียบร้อยเหมาะแก่มุมสำหรับกล้องที่ซ่อนไว้

ห้องโถงนั้นกว้างหรู ตกแต่งอย่างมีสวยงามสมกับเมืองไบรเมนที่ขึ้นชื่อกับสถาปัตยกรรมที่งดงาม

รอบกำแพงนั้นเต็มไปด้วยมิสเซิลโท เขาต้องหลีกเลี่ยงการเข้าใกล้พื้นพี่บริเวณนั้นจากคำเตือนที่ได้รับมา

เขาเดินผ่านอาหารและเครื่องดื่มละลานตาบน โต๊ะยาวที่คลุมด้วยผ้าขาวสะอาด พิจารณาอาหารในจานที่ตกแต่งอย่างสวยงามส่งกลิ่นหอมกรุ่นชวนทาน แต่กลายอย่างในนั้นปนพิษร้าย

 

เขาเริ่มปรายตามองสำรวจผู้ร่วมงานมากมายหลายเผ่าต่างยืนรวมกันประปรายเป็นกลุ่ม

บุรุษหนึ่งคนยืนนิ่งโดดเดี่ยวจ้องมองบางสิ่งอย่างพินิจพิจารณา บุคคลิกละม้ายคล้ายกับเป้าหมายที่เขาตามหา

 

เขาเหลือบมองชายคนนั้น พลางมองไวน์องุ่นที่แลดูปลอดภัย(?)

 

เขาฉวยแก้วไวน์องุ่นที่ดูไร้พิษสงนั้นขึ้นมา(..แม้ว่าจะไม่มั่นใจนัก)แล้วจิบไปเล็กน้อย

 

 

..คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง..

 

 

..มั้ง..

 

 

.

.

.

สถานะ: อาหารเป็นพิษออกจากงาน

(#ตึ่งโป๊ะะะ /ผปค.พลาด)

 

 

Note D16

 

หลังพักเข้ารับการรักษาจากโรงพยาบาล ชั่วคราว แม้อาการจะยังไม่ดีนัก(?) เขาก็ฝืนดันทุรังกลับเข้ามาในช่วงวันที่ 16 เวลาราวหกโมงก่อนผบ.เอ็ดการ์ ฟีนิกซ์ เข้างานเล็กน้อย เขารู้สึกไม่สบายเล็กน้อย แต่หากเขามัวพักกายอยู่ที่โรงพยาบาลคงเสียใจเป็นแน่แท้ถ้าเหตุการณ์วันนี้ ไม่เป็นไปดั่งที่เขาหวัง

 

การปรากฏตัวของผบ.เอ็ดการ์สร้างความ ประหลาดใจเล็กน้อยแก่เขา ด้วยหนวดเคราราวผู้ใหญ่รุ่นผู้ปกครอง(?)ที่แตกต่างจากตัวจริงที่เขาเคยพูด คุยพบเห็น

 

แต่ภายใต้รูปลักษณ์นั้นอาจจะเป็นผบ.ตัวจริงก็เป็นได้

(ใครจะรู้ว่าความบ้าร็อคของผบ.จะทำให้เกิดอะไรขึ้นได้บ้าง)

 

ด้วยความกังวลปนอาการป่วย(?)ทำให้การตัดสินใจนั้นร้อนรนไร้การพิจารณาที่ดี

 

..เขาพลาดไปสำหรับหน้าที่ในการปกป้องผบ.เอ็ดการ์แห่งทัพอากาศ..

 

 

ด้วย(ความแข็งของเปลือกไข่?)สติที่ตั้งกลับมาทันของกองทัพอากาศทำให้ผบ.เอ็ดการ์รอดมาได้อย่างหวุดหวิดในจำนวนผู้ลอบฆ่าเท่ากับทหารทัพอากาศ

 

.

.

.

สถานะ: ทุกคนปลอดภัยดี(?)

(และท่านผบ.มาขอบคุณถึงหน้าห้อง /เป็นลม)

 

 

Note D17

 

ได้รับการช่วยเหลือจากแพทย์และพยาบาลในทัพให้กลับเข้างานอีกครั้ง

 

อาการจากอาหารเป็นพิษนั้นได้หายเป็นปลิดทิ้ง

 

.

.

.

สถานะ: กลับเข้างาน

 

Note D25

 

ในวันสุดท้ายของงาน ผบ.เชอริลแห่งกองทัพนาวีได้เข้าร่วมงานในยามหกโมงพร้อมชายหนุ่มที่เป็นคู่ควงปริศนา

ผู้ลอบฆ่าหลายต่อหลายคนต่างปะทะกับทหารทัพนาวีและพลาดโอกาสในการลอบฆ่าเธอ

 

ท่ามกลางความวุ่นวายของการปะทะเล็กๆโดยรอบ..

..เชอริล โรเดลยืนเด่นสง่ากลางฟลอร์และเต้นรำกับชายหนุ่มปริศนาคนนั้น

 

..มือเขาแน่นกับด้ามอาวุธ..

เขากำลังรอเวลา

 

 

ในช่วงที่เธอหยุดเต้นรำและหันมาคุยกับชายหนุ่มคู่เต้นของเธอโดยไร้คนป้องกัน..

 

..นั่นคือโอกาส..

[สำหรับคนไม่ได้ตามแชทบ็อกซ์คะ จิ้ม1]

เขาฉวยจังหวะนี้พุ่งตัวเข้าไป เงื้อมีดหมาย(จ้วง)แทงเข้าที่จุดตายของเธอ

[สำหรับคนไม่ได้ตามแชทบ็อกซ์คะ จิ้ม2]

 

ทันใดนั้น..

 

มือเรียวของหญิงสาวจับข้อมือต้านแรงของเขาไว้

นัยน์ตากลมโตของผบ.เชอริล โรลเดลนั้นเต็มไปด้วยประกายความเสียใจเล็กๆ

เธอย่นคิ้วบางลงเล็กน้อยแล้วกล่าวคำขอโทษด้วยเสียงละมุนละไม..

[สำหรับคนไม่ได้ตามแชทบ็อกซ์คะ จิ้ม3]

 

..และเหวี่ยงตัวเขาที่่กำลังตกตะลึงมาเป็นสิ่งกำบัง..

 

..เขารู้ตัวช้าไปเสียแล้ว..

 

มือเรียวกำจิกผมของเขาไว้ บังคับไม่ให้หนี

ใบหน้าของเขานั้นเงยหงายขึ้น เป็นมุมมองที่เปิดโอกาสให้เขาได้กวาดตามองข้างหน้าอย่างรวดเร็ว..

 

..และพบกับผู้ลอบฆ่ารายอื่นอีกราวห้าคนกำลังเหนี่ยวไกปืนเล็งมาที่เขา..

 

 

ปังงง!!(x5)

[สำหรับคนไม่ได้ตามแชทบ็อกซ์คะ จิ้ม4]

 

ความเจ็บปวดรุนแรงแทรกซึมทั่วกายของเขาอย่างรวดเร็ว

หยาดเลือดอุ่นทะลักออกมาจากบาดแผล ซึมผ่านเสื้อสูทและไหลรินลงนองพื้น

เสียงก้องของนัดปืนทำให้หูและสายตาของเขามึนชาไปชั่วขณะ

 

เขาทรุดเข่าลงอย่างเจ็บปวดไร้เรี่ยวแรง

เบื้องหลังเขานั้นคือเชอริลที่กำลังลุกขึ้น

 

เขาไม่ได้หมดสติเสียทีเดียว

 

 

เธอยืนและเหวี่ยงสะบัดร่างชุ่มเลือดของเขาทิ้งอย่างไม่ไยดี

 

 

นัยน์ตาที่หรี่ปรือของเขาประมวลภาพของผบ.สตรีแห่งกองทัพนาวีกำลังนั่งคุกเข่าด้วยท่วงท่าผยองอย่างมั่นใจ

(พร้อมขาไม้และพื้นที่ลีกลับ(?))

 

..แว่วเสียงใสของสาวน้อยกล่าวอยู่ไกลๆ..

 

 

"..นี่คิดงั้นหรอว่าคนอย่างฉันจะมาพลาดท่ากับการละเล่นปัญญาอ่อนแบบนี้น่ะ? "

 

ริมฝีปากอมชมพูของเธอกำลังแย้มยิ้มเล็กๆ

 

"ถ้าจะเอาชนะฉัน..ต้องยกมาทั้งกองทัพสิ.."

 

 

เชอริล โรเดล ผู้บริหารสาวแห่งกองทัพนาวีกำลังแสยะยิ้มบาง

ดวงตากลมฉายแววเย็นชาและท้าทายได้กวาดมองไปทั่วแก่ผู้ลอบฆ่าทุกคน

[สำหรับคนไม่ได้ตามแชทบ็อกซ์คะ จิ้ม5]

 

 

วูบนึงที่เขารู้สึกได้ถึงหัวใจที่สั่นไหวด้วยความกลัวเล็กๆของตัวเอง

ความกลัวที่ทำให้เขานึกถึงใครบางคน

..ใครคนนั้นที่เขาคำนึงหาอยู่บ่อยๆ

..กับคำสัญญาที่แม้จะเป็นเพียงถ้อยคำกล่าว..

 

 

 

แต่เขาจะไม่มีวันผิดคำสัญญานั้น

 

 

 

.

.

.

ความคิดและสติของเขาได้ขาดหายไปในที่สุด

 

สถานะ: ถูกนำตัวส่งโรงพยาบาล รอดชีวิตอย่างหวุดหวิด

สภาพหลังฟื้น