Story below is fictitious. We only created it just for fun.
อัพเลท ไม่เอาเครดิต
_______________________________________________________________
ฝูงชนเดินคลาคล่ำอยู่ในตลาดเมืองโรเซลีนน์
ดอกกุหลาบสีแดงสดถูกนำมาวางขายตามร้านรวงต่างๆไปทั่ว
กลิ่นของช็อกโกแลตหอมโชยมาจากร้านขนมต่างๆ
วันนี้เป็นวันวาเลนไทน์
บรรดาหนุ่มสาวคู่รักต่างพากันออกมาเดินคู่เคียงกันให้แอบรู้สึกหวานเลี่ยน
เล็กๆ (ทำไมต้องมาเดินในตลาด? /ดูกากเบย /แย่ /วงเล็บทำลายบรรยากาศ)ร่างเล็กของสิบโทฟริซเซ่ก้าวเดินฉับๆ แทรกผู้คนที่เบียดเสียดกัน เขาดึงฮู้ดเสื้อคลุมลงให้มั่นใจว่ามันปิดทั้งศีรษะเขาอยู่
โดยลึกๆ แล้วฟริซเซ่ไม่ประทับใจการอยู่ในคนหมู่มากเช่นนี้ แต่กระนั้นเขาก็พอใจกับบรรยากาศคู่รักแบบนี้มากกว่าการยืนโดดๆแล้วเป็นเป้า สายตา (ก็เขาไม่ชอบการเป็นเป้าสายตาเอามากๆนี่นา) หากไม่ติดที่ว่าขนมของยาซ(หมาป่า พาหนะคุณสิบโท)หมดละก็.. เขาก็ไม่อยากออกมาจากเขตทัพนักหรอก
เขาเดินเลี้ยวเข้าซอยแคบๆระหว่างตึก เปิดประตูเข้าร้านขายอาหารสัตว์ที่ดูเงียบเหงาลงจากปกติ (โธ่ คู่รักที่ไหนจะมาร้านอาหารสัตว์กัน?.. หรือไฮบริด................)
เสียงกระดิ่งดังกรุ้งกริ้งกระทบประตู สะท้อนก้องในร้านเล็กๆที่ไม่มีใคร
“....สวัสดีฮะ?” เขามองไปที่เคาท์เตอร์ขายของ ไร้วี่แววของเจ้าของร้านสาว
ฟริซเซ่ก้าวเข้าไปในร้านเงียบๆ อย่างระมัดระวัง บรรยากาศอับทึบที่ดูแปลกไปเตือนที่ให้สัญชาติญาณสุนัขที่แฝงในตัวเขาตื่น ขึ้นเบาๆ
เขากางกรงเล็บออกมาไม่รู้ตัว ย่อเข่าลงตาจ้องเขม็งไปที่ประตูหลังเคาท์เตอร์ทั้งๆที่ไม่เห็นอะไร
“กรรร...” เขาแยกเขี้ยวขู่ออกมาเบาๆ ขยับใบหูสุนัขบนศีรษะไปมา ได้ยินเสียงกุกกักหลังเคาท์เตอร์
“ว้าย!!” สตรีเจ้าของร้านโผล่ขึ้นมากะทันหันจากเคาท์เตอร์ กุมอกผงะถอยกลับไปเมื่อเห็นฟริซเซ่ เขาเองก็แอบตกใจไม่น้อย รีบหดเขี้ยวกลับมายืนตามแบบคนปกติ
“อะแฮ่ม ขอโทษทีฮะ” เขาแสร้งกระแอมไอเรียกสติเจ้าของร้านที่ยืนทำหน้าตะลึงให้กลับมา
“ข..ขอโทษทีเช่นกันค่ะ” เธอถอนหายใจเบาๆ เดินมาที่เคาท์เตอร์ ยิ้มหวานให้ฟริซเซ่ “วันนี้มาซื้ออะไรหรอคะ?”
“..ขอขนมสำหรับสุนัข..แบบเดิมที่เคยซื้อฮะ” ฟริซเซ่ยิ้ม นัยน์ตามองเจ้าของร้านสาวที่ส่งยิ้มตอบกลับมาอย่างเป็นมิตร
“งั้นรอสักครู่นะคะ” เธอพูดแล้วเดินหายไปหลังร้าน
ฟริซเซ่มองส่งตามหลังเจ้าของร้าน ยืนตรงนิ่งๆเหมือนไม่มีอะไร
เธอหายเข้าไปพักใหญ่ แล้วกลับออกมา ยิ้มแห้งๆให้ฟริซเซ่
“ขอประทานโทษด้วยนะคะ บังเอิญว่าของมันอยู่สูง ช่วยดิฉันเอาลงหน่อยได้ไหมคะ?” เธอค้อมหัวให้นิดๆมองมาอย่างให้ความหวัง
“...ยินดีฮะ” เขาส่งยิ้มให้เป็นเชิงว่าไม่เป็นไร เดินตามเจ้าของร้านเข้าไปพลางพับแขนเสื้อขึ้นเพื่อให้สะดวกในการเคลื่อนไหว
เจ้าของร้านสาวนำเข้าไปในห้องเก็บสินค้าเย็นๆสลัวๆ อวลไปด้วยกลิ่นอาหารสัตว์แบบเม็ดแล้วชี้ไปที่ชั้นวางของสูงสุด เขาเงยหน้ามองตาม มันอยู่สูงเกินที่เขาจะเอื้อมทีเดียว
“บนนั้นน่ะค่ะ ช่วยหน่อยได้ไหมคะ?” เธอหันมายิ้มให้ฟริซเซ่ที่เงยหน้าอยู่ ก่อนจะตวัดมีดยาวที่ซ่อนไว้หมายฟันเด็กหนุ่มตรงหน้า
กริ้งงง..
มีดยาวถูกปัดทิ้งลงพื้น เธอผงะหันมองตามมีดอย่างตกใจ
“ผมไม่คิดจะทำอะไรคุณหรอกนะฮะ แค่ขายของให้ผมตามปกติก็พอฮะ” ฟริซเซ่มองสตรีเจ้าของร้านที่หันมองอย่างแปลกใจ เขามองสบตานั้นนิ่งๆราวกับรอคำตอบ
“..ของอยู่บนนั้นค่ะ ปีนขึ้นไปสิคะ” เธอหลบตาราวกับละอาย ยืนสั่นนิดๆกุมมือตัวเอง
ฟริซเซ่พยักหน้า แล้วปีนชั้นวางของจนเกือบจะถึงชั้นที่ต้องการ
..กริ๊ก
เสียงขึ้นไกดังเบาๆ ฟริซเซ่กระโดดถีบตัวเองออกจากชั้น เสียงปังดังลั่นกระเทือนแก้วหูเขาจนปวด สายตาพร่ามึนไปเล็กน้อย กระนั้นร่างเขาก็ร่วงลงทับเจ้าของร้านตามที่เล็งไว้
ฉึก!!
ฟริซเซ่ยันตัวลุกขึ้นเหนือร่างของสตรีที่เบิกตาโพล่ง ปากสีแดงสวยสั่นพะงาบไขว่คว้าอากาศ รอยเฉือนผ่าลงจากหน้าผากลงไปจนถึงอกขาว ของเหลวสีแดงสดกระจายซึมลงพื้นไม้
“...เป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาดมากฮะ” เขาพึมพำ กดรอยแผลลูกปืนถากที่เอวเขา
“..เจ็บชะมัด” เขาเหลือบมองร่างข้างใต้ด้วยสายตาเสียใจ
“ขอโทษนะฮะ เดี๋ยวคุณก็ไม่ต้องทรมาณแล้วละ” เขาคุกเข่า สองมือเงื้อมีดขึ้นเหนือหัว แล้วแทงลงที่หัวใจอย่างแรง
“อั่ก!!...” เธอร้องออกมา กระตุกก่อนจะนอนแน่นิ่งไป
เขาดึงมีดอาบเลือดออกมา ป้ายเลือดเช็ดกับชายกระโปรงของเธอ ฟริซเซ่สูดหายใจเข้าลึกๆ กลิ่นคาวเลือดคลุ้งเต็มปอด และกลิ่นน้ำจางๆมาจากอีกห้อง
เขาเดินโซเซไปที่ห้องนั้น ร่างซีดของสตรีคนหนึ่งนอนอยู่ในอ่าง ใบหน้าจมน้ำ ฟริซเซ่ยืนมองสายตาเศร้าเล็กๆ เขาเปิดน้ำที่ก๊อก ล้างคราบเลือดที่เหลือออกจากมีดและมือ
“ผมขอขนมกับอาหารสุนัขอย่างที่เคยนะฮะ แต่ครั้งนี้จะเอาไปเยอะกว่าปกตินะฮะ ผมเลยจะขอฬาคุณไปด้วยฮะ ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวผมเอามาคืนนะฮะ” เขาหยิบถุงเงินออกมาก วางไว้ที่ขอบอ่าง
“..ขอบคุณสำหรับการค้าที่ดีเสมอมานะฮะ แม้คุณจะไม่ใคร่อยากต้อนรับผมเท่าไหร่ แต่คุณไม่เคยเอ่ยว่าอะไรและเป็นคนขายที่ดีเสมอมา ขอให้คุณหลับให้สบายนะฮะ” เขาเดินออกไป ค้นหาสิ่งที่ต้องการให้ครบ แบกออกไปประตูนอกร้าน ทักทายฬาตัวนึง วางของบนหลังให้มันช่วยแบก เขาจูงฬากลับเข้าไปในตลาด ดึงฮู้ดปิดศีรษะเขาอย่างเคย พลางสูดหายใจรับแดดที่สดใส
“แอบซื้อช็อกโกแลตไปกินสักหน่อยดีกว่าเนอะฮะ?” สิบโทฟริซเซ่หันมาลูบฬาเบาๆ จูงเดินกลืนหายไปกับฝูงชนและบรรยากาศสีชมพูในตลาด
_______________________________________________________________
extra
สเกตช์รูปสิบโทฉากฆ่าเฉยๆ
No comments:
Post a Comment